|
|
|
 |
NERWICA - zwłaszcza lękowa, depresyjna i bezsenność
|
 |
 |
 |
|
Leczenie nerwicy polega na długotrwałej psychoterapii, której celem jest uświadomienie przez pacjenta istoty zewnętrznego konfliktu, rekonstrukcja osobowości i rozwinięcie zdolności adaptacyjnych.
Codzienna praktyka lekarska oraz przypadki osób hospitalizowanych zwłaszcza w oddziale wewnętrznym wskazują na ogromny udział zaburzeń emocjonalnych w zgłaszanych przez pacjenta dolegliwościach.
Niezależnie, czy są to bóle o zmiennej lokalizacji, odbijania, wrażenia braku powietrza, przyspieszone bicie serca, dreszcze, czy drętwienia najczęściej kończyn górnych, bądź dolnych - to zdarza się w 30 - 50% przypadków, że tło tych skarg ma charakter nerwicowy.
Pacjent traci jednocześnie poczucie bezpieczeństwa; zaczyna wpadać w niepokój; robi szereg zbędnych, niekiedy kosztownych badań dodatkowych.
Wędruje od specjalisty do specjalisty i niekiedy trwa to latami nim wreszcie okaże się, że tłem dolegliwości jest zaburzenie emocjonalne - czyli nerwica.
W naszych warunkach próbujemy, będąc nastawionymi na szeroko rozumiane zaburzenia emocjonalne w tym lęki, wykluczyć bardzo szybko tło somatyczne stwierdzanego stanu, bądź wskazać na koincydencję.
Bywa, bowiem, że przedłużające się dolegliwości i stres z tym związany po kilku latach doprowadza wreszcie do określonych zmian. Tak się dzieje w niektórych przypadkach choroby wrzodowej żołądka i dwunastnicy, dyskinezie dróg żółciowych, w niektórych przypadkach astmy oskrzelowej, czy w zaburzeniach układu moczowo - płciowego.
Stres zaburza codzienną aktywność, ześrodkowuje uwagę na "nadsłuchiwaniu" reakcji własnego organizmu - wreszcie destabilizuje uwagę i pojmowanie |
|
 |
|
 |
|
 |
|
|
